Janke, de frou fan Sjoerd, is net sa tefreden mei har libben; materieel ûntbrekt it har oan neat en Sjoerd is wiis genôch mei har, mar dochs…. Janke fynt it libben mar wat in sleur, der bart noaitris wat spannends. En dan dochs: op in jûn komt der in man oan ‘e doar dy’t stofsûgers ferkeapet – seit er -. Letter seit er dat er in Russyske prins is en Janke rekket alhiel ûnder de betsjoening fan syn moaie ferhalen: de sensaasje stiet libbensliif by har yn ‘e keamer. Mar fansels hat ek dizze medalje twa kanten, want de prins blykt lid fan in ynbrekkersbinde te wêzen en as dan ek noch syn kompanen Olga, ‘it reade gefaar’ en Boris, ‘de ferskriklike’ troch de doar komme, wurde Janke en Sjoerd deabenaud. Mar dan… wurdt Sjoerd wekker, it wie in boaze dream en as Janke dan wer seit: “Hjir bart noait wat”, seit George út ‘e grûn fan syn hert: “Wês der mar bliid om Janke!” Dream en wurklikheid binne yn dizze ienakter keunstich trochinoar flochten.
